Fróðleikshorn Viðkunnanlegs.

Sálfræði.
Gríska orðið sem er þýtt ‘sál’ er psyche. Í kviðum Hómers frá 8. öld f.Kr., Ilíonskviðu og Ódysseifskviðu, er orðið einkum notað um einhvers konar lífsanda; sálin greinir að lifandi líkama frá dauðum. Á 7. og 6. öld f.Kr. víkkaði merking orðsins nokkuð. Farið var að líta á sálina sem aðsetur persónuleikans, sem sjálf manns. Pýþagóringar og aðrir töldu að sálin lifði af dauða líkamans og gæti endurfæðst í öðrum líkama. Heimspekingurinn Empedókles frá Akragas (um 490-430 f.Kr.) hélt því til að mynda fram að hann hefði áður verið til sem stúlka, fugl og fiskur og meira að segja runni.
Ein frægasta umfjöllun Platons um sálina er í Ríkinu en þar er sett fram kenning um þrískiptingu sálarinnar. Sálin er sögð hafa þrjá hluta, skynsemi, skap og löngun. Skynsemin sækist eðli sínu samkvæmt eftir sannleika og þekkingu og eftir því að stjórna, skapið sækist eftir heiðri og viðurkenningu og löngunin sækist eftir mat, drykk og kynlífi. Sömuleiðis hafa hlutar sálarinnar ólíkar dygðir. Viskan er dygð skynsemishlutans, hugrekki dygð skapsins og hófsemi er dygð löngunarinnar. Réttlætið, sem er fjórða og síðasta höfuðdygðin, er svo fólgið í því að hver hluti vinni sitt verk.